من پذیرفتم که عشق افسانه است  ...    این دل درد آشنا دیوانه است

 می روم شاید فراموشت کنم      ...     با فراموشی هم آغوشت کنم

می روم از رفتن من شاد باش      ...       از عذاب دیدنم آزادباش

 گر چه تو تنها تر از ما می روی     ...      آرزو دارم ولی عاشق شوی

 آرزو دارم بفهمی درد را          ...          تلخی بر خوردهای سرد را

در دادگاه عشق ... قسمم قلبم بود وکیلم دلم و حضار جمعی از عاشقان و دلسوختگان ،

قاضی نامم را بلند خواند و گناهم را دوست داشتن تو اعلام کرد و سپس محکوم شد به

 تنهایی و مرگ کنار چوبه دار از من خواستند  تا آخرین   خواسته ام را بگویم و من

 گفتم : به تو بگویند ... دوستت دارم .

واست میمردم...

بی تو هر شب غممو به خلوت خودم می بردم
                                         خبری از تو نبود و لحظه ها رو می شمردم
وقتی شب سحر می شد به بیقراری
                                        خودم رو به دست گریه می سپردم
گله و شکایتی از  تو به لب نمی آوردم
                                       تو به یاد من نبودی
                                                             اما من واست میمردم 

قلبم ادامه خواهد داد...

هر شب در رویاهام تو رو میبینم و تو رو احساس میکنم

میدونم تو هم همینطوری ادامه میدی

فاصله های دور و فضاهای خالی بین ما

تو اومدی نشون بدی که ادامه میدی

نزدیک...دور..هر جایی که تو هستی

باور میکنم که قلب ادامه خواهد داد

یه بار دیگه در رو باز میکنی

و تو اینجا در قلبمی

و قلب من ادامه خواهد داد و خواهد داد

عشق میتونه یه بار ما رو لمس کنه و تا آخر عمر ادامه پیدا کنه

و تا وقتی که ما یکی هستیم نمیتونیم بذاریم بره

عشق زمانی که عاشقت بودم بود

زمانیکه تو رو یه بار واقعا بغل کردم

در زندگی من ما همیشه ادامه خواهیم داد

عشقی وجود داره که هیچوقت ترکمون نمیکنه

تو اینجایی....پس چیزی نیست که ازش بترسم

و میدونم قلبم ادامه خواهد داد

بای همیشه همینطور خواهیم موند

جات در قلب من امنه

و قلب من ادامه خواهد داد و خواهد داد

با من باش

تا دنیا را به نامت کنم

و ستاره ها را برای چشمانت به آیینه مبدل کنم

و برایت بمیرم

و قایقی خواهم ساخت با بادبانی از بلور

و به آب خواهم انداخت

تا سینه را بر امواج دریا بکوبد

و مرا به تو برساند

تا من نیز خود را در آغوش تو بیندازم

و دستانم را بر گردنت آویزم

و آرام بر شانه هایت اشک ریزم

و بلور بادبان عشق را بر شانه هایت بگذارم

تا بهترین هدیه را به تو تقدیم کرده باشم

 دوستم داشته باش ، بادها، دلتنگ اند

دست ها ، بیهوده ، چشم ها، بی رنگ اند

دوستم داشته باش ، شهرها می لرزند

برگ ها می سوزند ، یادها می گندند

باز شو تا پرواز ، سبز باش از آواز

آشتی کن با رنگ ، عشق بازی با ساز

دوستم داشته باش ، عطرها در راهند

دوستت دارم ها ، آه ، چه کوتاهند

دوستت خواهم داشت ، بیشتر از باران

گرم تر از لبخند ، داغ چون تابستان

دوستت خواهم داشت ، شاد تر خواهم شد

ناب تر ، روشن تر ، بارور خواهم شد

دوستم داشته باش ، برگ را باور کن

آفتابی تر شو ، باغ را از بر کن

دوستم داشته باش ، عطرها در راهند

دوستت دارم ها ، آه ، چه کوتاهند

خواب دیدم در خواب ، آب ، آبی تر بود

روز ، پر سوز نبود ، زخم، شرم آور بود

خواب دیدم در تو ، رود از تب می سوخت

نور گیسو می بافت ، باغچه گل می دوخت

                                  دوستم داشته باش . . . .